Gibi

İki tane gözüm var

Çok merak ediyorsan

İlgini mi çektim

Tanrı mı sandın beni

Bitimliyim ben

Senin gibi

Dün bittim ben

Bugüne sarkan artıklarım

Tanrı mı sandım seni

Varoluşun yansıması gözlerin

Canlı mı sandım seni

Toplumun yansıması benliğin

Benim gibi

Kaçamadım buradan

Saklamak istediklerim gibi

Ellerin mi uzanmaz

Asfaltın altındaki toprak gibi

Müzik mi bu

Yok oluşun senfonisi

Şaşalı sözler

Doğum günü hediyesi

Yalan gibi

Tüketmek mi istiyoruz

Sifon gibi

Görmesek mi

Görsen ne olur ki

Atamaz mıyız

Sonsuz bir çığlık gibi

Durağan mıyız

Şehirler arası yolcular gibi

Şaşkınlık mı arıyorsun

Alışkanlıklar gibi

Korkuyor muyum

Meraktan çıkan hayaller gibi

Düzgün mü her şey

Çarpık suratlar gibi

Yüzleşsek gerçekle

Soğuk sulara dalar gibi

İnancın mı yok

Yobazlar gibi

Çelişik mi geldi sana

Normal olan gibi

Çok mu sürdü

Elde edilmez sanki

Sahip olmak mı lazım

Aptallar gibi

Tutabilir miyim ellerinden

Ayrılıklar gibi

Fırlasam gitsem

Dağların yamaçları gibi

Türetsek dallardan

Tüp bebekler gibi

Topraktan kaynasak

Düşük bebekler gibi

Okusa zihnim

Samimi reklamlar gibi

Küfürler etsem

Gururunu okşar gibi

Uyansam yalanlardan

Kurgular gibi

İçmesem artık

En pis müptezeller gibi

Tatlı gelse bunlar

En acı ölümler gibi

En güzelinden doğsa

Yumuşak bebek yanakları

Nefes alabilsem

Solunum yetmezliği gibi

Patlasam en güzel yerinden

Mutlak sıfırda gibi

Anlatamasam hiç birini

En yüce şairler gibi

Anlasalar beni

Sonradan anlaşılan filozoflar gibi

Kalıplara girmesem

Aynı fabrikadan çıkan tuğlalara benzesem

Utanmasam artık

Kaygı gibi

Saldırsalar bana

Zeytin dalları ve güvercinler gibi

Ağlamasam artık

Mahkemeler gibi

Durabilsem keşke

Işık hızı gibi

Galaksilere dönüşsem

Kara delikler mi?

Sonsuz olsam

Son sigaralar gibi

Duymasanız beni

Beethoven gibi

Sözlerim mi ağzımdan çıkan

Sessizliğim gibi

Sevmek istemiştim

Nefret ettiğim gibi

00:07     06.10.16

Ouroboros

Sigara içebilmek için bişiler atıştırmak kadar iğrenç bişi var mı bu dünyada

Daha çok ölebilmek için daha çok yaşamak Yaşayan vazgeçiş, somut inançsızlık Kim mutluysa yalan söylüyodur, napsak toplu intihar falan mı etsek Bunca stres, korku, nefret, ölüm....

Geç lan bunları, sende biliyorsun ki ellerimizin ötesi cennet, asfaltın altı toprak, kıyafetlerimizin ardı doğa, hayallerimizin ardı gerçek, mezarın üstü çiçek, nefretin ardı aşk

Birazcık dişini sıksan, birazcık dirensen, birazcık üretsen doğuracaksın körpe dünyayı, taze ilişkileri, güzel kokan çorbaları, inanamayacak kadar korkak olduğun için dökülüyor ağzından bu laflar

Ben şimdi sana inanıyorum ya kuzum, inanıyorum ya içi parlayan güzel gözlerine, o çok ince düşünceliliğine

Bir o kadar da inanmıyorum, eminim sanki her şey bozulacak, bütün güzellikler çirkinleşecek, ellerin kuruyacak, gözlerin donuklaşacak, sevgin nefrete dönüşecek, eşitliğimiz iktidara dönüşecek, saçların yapaylaşacak, tatlı sözler laf sokmalara dönüşecek ve daha bir sürüsü bunlar sadece fragman

Beni böyle düşünmeye itenler mi suçlu yoksa onları bu hale getiren şartlar mı ?, yargılarımı bu kadar kesin kılan ben mi suçluyum yoksa ailem mi, yoksa onların aileleri mi, çevrem mi geçmişim mi ?

Seçenler mi suçlu yoksa seçemeyenler mi ?

Şüphe mi suçlu, kesinlik mi ?

Dil bilgisi mi suçlu, serbestlik mi

Özgürlüğün sınırı nerde biter ?

Samimiyetimizin ardı şov, onun ardı samimiyet, onun ardı şov

Şovmimiyet ouroborosu

Savaşanlar gerçekten savaşıyor mu, savaşmayanlar savaşanlar da kusur mu buluyor yoksa hepsi biraz kusurlu mu ?

Her şey kusurluysa neye göre seveceğiz ? Ne kadar seversen sev ne birisine bi yerden sonra tahammül edebilirsin ne de kendine Bu yüzden insanlar arasında yalnız kalmak, yalnızken insan içine çıkmak istersin Konuşurken susmak, susarken konuşmak istersin Anlatırken samimi olmak, samimiyken imaj çizmek istersin

Evet ! Kesinlikle bütün bunların ardında kazanacak tek bir güç var, yaşam, sevgi, güzellik, huzur

Bir şeyi içselleştirmek aslında ona yabancılaşmak anlamına geliyor Gerçeğin teyit etmediği her doğru, doğruluğunu kaybedip boş inanca dönüşüyor, sonra o doğrunun artık bir anlamı kalmıyor ama yine de içinde duruyor Sonra bir bakıyorsun gerçeğin teyit etmesi izafi O zaman doğru ne ?

Düzen ne, kaos ne ?

DENGE NE UZLAŞMA NE SENTEZ NE

Geçmiş, gelecek, şu an ne ?

Varlık ne yokluk ne ?

Bugün mutlusun ve eminsin, yarın mutsuzsun ve dağılmışsın

İnsana statiklik mi gerek ? Değişmeden duramazsın, aynılığın fazlası ölüm, değişimin fazlası kimliksizlik

Hangi taşa tutunacaksın deprem oluyor

Taşa mı dönüşeceksin, yoksa depremin kendisi misin ?

TEKRAR DENGE NE ?

Ayarı tutturabilir misin yoksa ayarlar mı seni tutturur ?

İrade mi determinizm mi ?

Yoksa otodeterminizm mi ?

TEKRAR SENTEZ NE ?

Yükselir misin, yığılır mısın ?

Yaratabilir misin, makineleşir misin ?

Etken misin, edilgen mi ?

Bu sorulara verecek cevapların mı var ? O zaman neden geleceği görmüyorsun ? Eksik misin kusurlu mu, tamam mısın mükemmel mi ?

Baksana hem savruluyorsun hem seçiyorsun, hem belirleniyor hem belirliyorsun, kedinin lazeri kovalaması gibi

Peki o zaman son bir soru, sonra ben kaçıyorum,

Yaşam mı suçlu, ölüm mü ?

Yaşam - Ölüm Ouroborosu

04.03.16. 02.12

Varlıksız

Geceleri huzursuz olan insanları engelleyebilecek bir şey yoktur. Gözlerini kapamakta istemiyordu, açmakta. Nefretiyle sevgisi bütünleşmiş kıvranıyordu. Aklına geldi kaybettikleri, toprakla sonsuzluğu bir bütün gibi tanımasına sebep olanları. Parça parça yok olmuştu hepsi. İlk giden geldi aklına, bebekti daha. Hunharca gülerdi basit şeylere. Cee-eeeee yapardı gülerdi. Burnuna basıp biiiip yapardı, gülerdi. Çok güzeldi, yeşil gözleri vardı. Eline ne alsa bir şeylere çevirirdi. Kartondan evler yapardı, çöplerden kuleler yapardı. Sarıldığı zaman yeşil gözleri ıslak ıslak olurdu. Döve döve öldürdüler onu, işkencede gitti. Birileri onu dövdü, birileri de izledi. Ölünce de hiçbir şey olmamış gibi arkalarını dönüp başka çocukları öldürmeye gittiler. Bir tek annesi, bir de o yandı ona, yitip gittiler sonra.

Sonra öbürü, çocuktu onun gibi, bunun gözleri kahverengiydi. Zıplardı sürekli, koşardı. Bu da çok güzel gülerdi, hayalleri vardı, bir gün Tarzan olmak isterdi, bir gün astronot, bir gün ressam. Severdi herkesi, sıcak bir gülümsemeden başka bir şey istemezdi. Kızardı iteledikleri zaman, kahverengi gözleri insanlıkla dolardı. Ağlamazdı ama, başını eğerdi. Sokağa attılar onu, evsiz kaldı. Açlıktan öldü. Bir gün boyunca kimse anlamadı öldüğünü. İkinci gün alıp kimsesizler mezarlığına gömdüler, hatırlanmadı bile.

Öbürü geldi sonra, siyah gözlü olan. Ürkekti bu, korkardı yok olmaktan. Sık sık sarılırdı insanlara, dertlerini anlamak isterdi, belki elinden bir şey gelir diye. Yardım etmek isterdi, beraberce gülmek isterdi. Oyunlar yapardı, şarkılar söylerdi. Şarkıları çok güzeldi. Tutup attılar onu camdan aşağı. Çarpık gülümsemesi kanlı ağzında kaldı.

Sonraki hırçındı. Elaydı gözleri. Başına bir şey gelmesin diye iteklerdi insanları. Önemsenmek isterdi, birileri gözlerine baksın isterdi. Elinden her iş gelirdi, birileri görsün onu diye her şeyi becerir, her şeyi öğrenirdi. Sürgün ettiler onu. Hasretinden öldü.

Sonraki sevgi doluydu. Maviydi gözleri. Tek istediği güzellik yapmaktı. Ağaçlar dikmek isterdi her yere. Gülümsemek isterdi sürekli. Hayvanların özgür olmasını, koşmalarını isterdi. Bağırırdı, çağırırdı, onların derdini anlatmaya çalışırdı. Onu vurdular.

Öbürü çok mutsuzdu. Griydi gözleri. Öfke doluydu, yok etmek isterdi katilleri, zalimleri. İçten içe inanırdı güzel şeylere. İçten içe düşlerdi çiçekleri ama bir türlü güvenemezdi bir gün güzelliği göreceğine. Bu yüzden kendini yıpratırdı, insanları da yorardı, hiç huzur bulamadı, ağlardı hep. O mide kanaması geçirdi, kan kustu. Kurumuş kanı kaldı yerde.

Sonraki turkuaz gözlüydü. Zehir gibiydi. Her şeyi bilirdi, anlardı, hem severdi, hem inanırdı, hem öğretirdi, hem öğrenirdi. Ateş gibi parlardı zulmü görünce. Linç etmeye kalktılar onu, kurtuldu. Vurmaya kalktılar, yine ölmedi. En sonunda hainin teki geldi, boğazladı onu. Kendi kanında boğuldu.

Bu hain yeryüzünün en korkak insanıydı. Gözleri yoktu. Hiçbir şeye inanmaz, ne kendini sever, ne insanları sever, maskeler takar durur, çırpınır kendini göstermeye çalışır, çalıştıkça daha derin batardı. Bu da döndü durdu, döndü durdu, vicdanı kaldıramadı yaptığını, kendi mezarını kazdı, yattı diğerlerinin yanına, sıktı kafasına.

Artık bir tek o var. Kabuk gibi, bomboş. Ne gözleri görür, ne kulakları duyar, ne tat alabilir, ne hissedebilir. Ne sıcaklar, ne üşür. Ne sevinir ne üzülür. Ne yapar, ne yapmaz. Geceleri huzursuz olan insanları engelleyebilecek bir şey yoktur. Tuzlu su doldu ciğerlerine. Boğulacak o da okyanusta.

03.01.2016    03.36